निबंध मराठी : माझा शाळेचा पहिला दिवस : एक अविस्मरणीय अनुभव | My First Day at School Essay in Marathi
सकाळची तयारी आणि उत्साह
माझा शाळेचा पहिला दिवस हा माझ्या आयुष्यातील एक खास आणि अविस्मरणीय दिवस होता. तो दिवस मला आजही अगदी ताजा आठवतो. मी तेव्हा फक्त पाच वर्षांचा होतो. माझी शाळा आमच्या घरापासून दहा-बारा मिनिटांच्या अंतरावर होती. त्या दिवशी मी सकाळी खूप लवकर उठलो. मला खूप उत्साह होता पण त्याचबरोबर मनात थोडी भीतीही होती. कारण मी पहिल्यांदाच शाळेत जाणार होतो आणि मला काहीच माहीत नव्हतं तिथे काय होणार आहे.
मी झोपेतून उठताच खिडकीतून बाहेर पाहिलं. सूर्य नुकताच उगवला होता आणि त्याची सोनेरी किरणं जमिनीवर पडली होती. पक्षी छान चिवचिव करत होते आणि हवेत थंडावा होता. मला वाटलं, आजचा दिवस खूप वेगळा आणि खास असणार आहे.
मी पटकन खाटेवरून उठलो आणि बाथरूमकडे धाव घेतली. अंघोळ करताना मला थोडी थंडी वाटली पण तरीही मी पटकन तयार झालो. आईने मला नवीन गणवेश घालायला मदत केली. माझा गणवेश होता – पांढरा शर्ट, निळी शॉर्ट्स आणि एक छोटी निळी टाय. मला तो घालून खूप छान वाटत होतं. शर्टाला नवीन कपड्यांचा वास येत होता आणि टाय बांधताना मजा आली.
माझी शाळेची लाल रंगाची बॅग होती आणि त्यावर छोटं मिकी माऊसचं चित्र होतं. आईने आधीच माझी बॅग भरून ठेवली होती. त्यात माझी नवीन पुस्तकं होती ज्यावर रंगीत कव्हर लावलेलं होतं. पुस्तकांचा वास घेताना मला खूप आनंद झाला. तसंच एक नवीन वही, पेन्सिल, रबर, शार्पनर आणि एक छोटी पाण्याची बाटली होती.
मी बॅग खांद्यावर घेतली आणि आरशात पाहिलं. माझे केस थोडे विस्कटलेले होते म्हणून आईने कंगवा फिरवून नीट केले. मी आईला विचारलं, "आई, मी कसा दिसतोय?" ती हसली आणि म्हणाली, "खूपच छान! माझा मुलगा आता शाळेत जाणारा मोठा मुलगा झाला."
नाश्ता आणि घरातून निघणं
आईने मला नाश्त्यासाठी गरमागरम पोहे बनवले होते. मला पोहे खूप आवडतात, त्यामुळे मी आनंदाने खायला सुरुवात केली. त्यावर थोडंसं लिंबू पिळलेलं होतं आणि कोथिंबिरीची सजावट केली होती त्यामुळे त्याची चव अजूनच छान लागली. मी मोठा चमचा घेतला आणि पहिला घास तोंडात टाकला—खरंच खूप स्वादिष्ट होते! नाश्ता झाल्यावर मी एक ग्लास दूध प्यायला घेतलं. दूध पिणं मला फारसं आवडत नव्हतं, म्हणून मी थोडं नाक मुरडलं. पण आईने हसत समजावलं, "दूध प्यायल्याने तुला ऊर्जा मिळेल आणि तू शाळेत दिवसभर उत्साही राहशील." तिचं ऐकून मी अखेर दूध संपवलं.
वडिलांनी मला जवळ बोलावलं आणि प्रेमाने म्हणाले, "अमोल, शाळेत नीट वागायचं, शिक्षकांचं ऐकायचं आणि नवीन मित्र बनवायचे. शाळेत तुला खूप काही शिकायला मिळेल." मी उत्साहाने हसत "हो बाबा!" म्हणालो आणि माझी टाय नीट केली. त्यांनी माझ्या खांद्यावर हात ठेवला आणि मला शुभेच्छा दिल्या.
आई मला शाळेपर्यंत सोडायला आली. आम्ही चालत निघालो. रस्ता थोडा लांब होता, पण नवीन शाळेच्या उत्साहात मला काही जाणवलं नाही. वाटेत अनेक मुलं शाळेकडे जाताना दिसली—काही आपल्या आई-वडिलांसोबत चालत होती, तर काहीजण रिक्षाने जात होते.
रस्त्याच्या कडेला छोटी दुकानं होती. एका दुकानातून गरम भजींचा वास येत होता आणि मला ती खाविशी वाटली. मी आईला विचारलं, "आई, भजी खाऊया का?" ती हसली आणि म्हणाली, "शाळेतून आल्यावर खाऊ, आता उशीर होईल."
थोडं पुढे गेल्यावर एक गाय रस्त्याच्या कडेला गवत खात होती आणि काही कुत्री आपापसात खेळत होती. अचानक एक कुत्रं माझ्याकडे पाहून भुंकलं आणि मी थोडा घाबरलो. पण आईने माझा हात घट्ट पकडला आणि शांतपणे म्हणाली, "काही काळजी करू नकोस." मी तिच्याकडे पाहिलं आणि आत्मविश्वासाने पुढे चालत राहिलो.
शाळेचं पहिलं दर्शन
शाळेत पोहोचल्यावर मला एक वेगळीच दुनिया दिसली. शाळेची इमारत मोठी आणि आकर्षक होती. ती दोन मजली होती आणि तिच्या वरचा रंग लाल होता. समोर एक लांबलचक व्हरांडा होता आणि त्याच्या पुढे मोठं मैदान होतं.
मैदानावर काही झाडं होती – एक मोठं वडाचं झाड आणि दोन छोटी फुलझाडं. एका कोपऱ्यात झोपाळा आणि घसरगुंडी होती. झोपाळा पिवळ्या रंगाचा होता आणि घसरगुंडी लाल रंगाची होती. शाळेच्या मुख्य दाराजवळ एक मोठा फलक होता, त्यावर "विद्या मंदिर प्राथमिक शाळा" असं ठळक काळ्या अक्षरांत लिहिलेलं होतं. फलकावर एक छोटं चित्रही होतं – पुस्तक आणि पेनचं. हे पाहून मी थोडा अचंबित झालो, कारण माझ्यासाठी हे सर्व काही नवीन होतं.
मी आत गेलो तेव्हा अनेक मुलांचे आवाज ऐकू आले. काही मुलं उत्साहाने बोलत होती, काही रडत होती, तर काही आपल्या आई-वडिलांचा हात घट्ट पकडून उभी होती. एका छोट्या मुलीने आईच्या साडीला घट्ट धरलं होतं आणि तिची आई तिला समजावत होती. हे पाहून मला थोडंसं अनोळखी वाटलं.
मी आईचा हात घट्ट पकडला आणि म्हणालो, "आई, मला घरी जायचंय." पण आईने हसून मला समजावलं, "काळजी करू नकोस, तुला इथे नवीन मित्र भेटतील आणि खूप काही शिकायला मिळेल." मग तिने मला शाळेच्या आत वर्गाकडे नेलं.
शाळेच्या दारात एक शिपाई काका उभे होते. त्यांनी गणवेश घातला होता आणि हातात एक काठी होती. त्यांनी माझ्याकडे पाहून हसतच म्हणाले, "छान शिक आणि नवे मित्र बनव!"
वर्गात प्रवेश
माझा वर्ग पहिल्या मजल्यावर होता. आम्ही पायऱ्या चढून वर गेलो. पायऱ्या लाकडी होत्या आणि चढताना हलका "किरकिर" आवाज होत होता. तो आवाज ऐकताना मला गंमत वाटली.
वर्गाच्या दारात पोहोचल्यावर माझ्या मनात थोडी उत्सुकता आणि थोडंसं टेंशनही आलं. वर्गात जाताच माझं लक्ष समोरच्या मोठ्या फळ्याकडे गेलं. त्यावर रंगीत खडूंनी सूर्य, फुलं आणि पक्षी यांची सुंदर चित्रं काढलेली होती. फळ्याच्या खाली एक छोटी ट्रे होती, त्यात खडू आणि पुसणी ठेवलेली होती.
वर्गात बरीच बाकं होती आणि प्रत्येक बाकावर दोन-दोन मुलं बसू शकत होती. बाकं लाकडी होती आणि त्यावर थोडे खड्डे पडलेले होते. खिडक्यांमधून थंडगार हवा येत होती आणि बाहेरचं मोठं मैदान स्पष्ट दिसत होतं. वर्गाच्या एका कोपऱ्यात शिक्षकांचं टेबल होतं. त्यावर काही पुस्तकं आणि एक पाण्याचा ग्लास ठेवलेला होता.
माझ्या शिक्षिका आणि पहिली ओळख
माझ्या वर्गात मला शिक्षिका भेटल्या. त्यांचं नाव स्मिता मॅडम होतं. त्या खूप गोड आणि हसतमुख होत्या. त्यांनी पांढरी साडी नेसली होती आणि हातात लाल डायरी घेतली होती. त्यांचे केस नीट बांधलेले होते आणि कपाळावर त्यांनी एक छोटी टिकली लावली होती.
त्यांनी माझं नाव विचारलं, "तुझं नाव काय? "
मी थोडासा लाजत उत्तर दिलं, "अमोल."
त्या हसल्या आणि मला एका बाकावर बसायला सांगितलं. मी शांतपणे माझ्या जागेवर बसलो. माझ्या शेजारी राहुल नावाचा एक मुलगा बसला होता. त्याने निळा शर्ट आणि निळी शॉर्ट्स घातली होती. तो माझ्याकडे पाहून हसला आणि म्हणाला,
"तुझं नाव काय?"
मी पुन्हा सांगितलं, "अमोल."
त्याने आनंदाने उत्तर दिलं, "माझं नाव राहुल!"
आम्ही दोघांनी हात मिळवला आणि हसलो. आता वर्गात एक नवीन मित्र मिळाल्याने माझ्या मनातील भीती कमी झाली.
पहिल्या दिवसाचे उपक्रम आणि मजा
स्मिता मॅडमनी आम्हा सगळ्यांची ओळख करून दिली. त्यांनी प्रत्येक मुलाला उभं करून त्याचं नाव आणि त्याला काय आवडतं ते विचारलं. एक मुलगी आनंदाने म्हणाली, "मला गाणं गायला आवडतं." दुसरा मुलगा हसत म्हणाला, "मला चेंडू खेळायला आवडतं." माझी वेळ येताच मी थोडा लाजलो, पण धाडस करून उत्तर दिलं, "मला खेळायला आवडतं." मॅडम हसल्या आणि म्हणाल्या, "छान! मग आज आपण खेळूया."
मॅडमनी आम्हाला "चांदो मामा चांदो मामा" हे गाणं शिकवलं. त्यांनी प्रथम सुंदर आवाजात गाऊन दाखवलं आणि मग आम्हाला गाण्यास सांगितलं. आम्ही सगळ्यांनी एकत्र गायलं. मला गाणं गाण्यात खूप मजा आली. सुरुवातीला सूर थोडे अडखळले, पण मॅडमनी हसून कौतुक केलं, "छान प्रयत्न! हळूहळू अजून चांगलं होईल." यामुळे माझा आत्मविश्वास वाढला.
यानंतर, मॅडमनी आम्हाला एक मजेदार खेळ शिकवला. प्रत्येकाने आपापल्या मित्रांची नावं लक्षात ठेवायची होती आणि योग्य नावाने हाक मारायची होती. मॅडमनी सांगितलं, "कोणाचं नाव विसरलं, तर त्याला पुन्हा सांगावं लागेल!" माझ्या लक्षात राहुलचं नाव पटकन राहिलं आणि त्यालाही माझं नाव लगेच आठवलं. पण सचिन नावाचा एक मुलगा मात्र गोंधळला आणि अनेकांची नावं विसरला. आम्ही सगळे हसायला लागलो.
वर्गात साधारण ३० मुलं होती. एका कोपऱ्यात संजय नावाचा मुलगा अचानक रडायला लागला आणि म्हणाला, "मला आईकडे जायचंय!" मॅडमनी त्याला जवळ घेतलं, त्याच्या डोक्यावर प्रेमाने हात फिरवला आणि हळूवार विचारलं, "बाळा, तुला चॉकलेट हवं का?" संजयने डोळे पुसले, हळूहळू चॉकलेट घेतलं आणि मग हसायला लागला. मला वाटलं, "मॅडम किती प्रेमळ आहेत!"
नंतर, आम्ही थोडं चित्र काढलं. मॅडमनी फळ्यावर सुंदर फूल काढलं – त्याला पिवळं मध्य आणि लाल पाकळ्या होत्या. त्यांनी आम्हाला सांगितलं, "तुम्हीही तुमच्या वहीत असं फूल काढा." मी मन लावून चित्र काढलं, पण फूल थोडंसं तिरकं झालं. मी रंग भरताना काही भाग चुकीचा गेला, त्यामुळे रबरने पुसून पुन्हा रंगवायचा प्रयत्न केला. मग मी थोडं घाबरतच मॅडमना दाखवलं. त्यांनी हसून कौतुक केलं, "खूप छान! पुढच्या वेळी अजून सुंदर होईल."
त्यांच्या कौतुकाने माझा आत्मविश्वास वाढला आणि मला वाटलं – हा पहिला दिवस नक्कीच अविस्मरणीय ठरणार.
दुपारची सुट्टी आणि मैदानावरची धमाल
दुपारच्या सुट्टीची घंटा वाजली आणि आम्ही सगळे मैदानाकडे धाव घेऊ लागलो. घंटेचा मोठा आवाज ऐकून मी थोडा दचकलो, पण नंतर त्याच उत्साहात पुढे पळालो.
मी आणि राहुल झोपाळ्यावर चढलो आणि मजा करू लागलो. झोपाळा उंच झुलू लागला, जणू मी क्षणभर हवेत तरंगतोय असं वाटलं. मी उत्साहाने राहुलला म्हणालो, "अजून जोरात झोका दे ना!" त्याने मनापासून जोर लावला आणि झोपाळा आणखी वेगाने पुढे-मागे झुलू लागला. वाऱ्याच्या झुळुकीने माझे केस विस्कटले आणि आम्ही दोघंही हसत सुटलो.
यानंतर आम्ही घसरगुंडीवर लगेच धाव घेतली. घसरगुंडी मोठी आणि थोडीशी उंच होती. मी वर चढून खाली घसरायला सुरुवात केली आणि उतरताना गुदगुल्या झाल्यासारखं वाटलं. इतक्यात एकदा मी इतक्या जोरात घसरलो की माझी शॉर्ट्स थोडी वर सरकली आणि आम्ही दोघंही खळखळून हसू लागलो.
खेळता खेळता मला थोडी भूक लागली होती, म्हणून मी माझा डबा उघडला. आईने पोळी-भाजी आणि एक छोटासा खाऊ दिला होता. पोळी मऊ आणि गरमागरम होती, तर भाजीमध्ये बटाटे आणि वाटाणे होते. राहुलने मला त्याच्या डब्यातलं एक बिस्किट दिलं आणि मी त्याला माझ्या पुड्यातला एक लाडू दिला. लाडू गोडसर होता आणि त्यात खोबरं होतं. आम्ही दोघंही एकमेकांचे आवडते पदार्थ शेअर करत जेवणाचा आनंद घेत होतो.
मैदानावर काही मुलं धावत होती, तर काही झाडाखाली बसून गप्पा मारत होती. एक मुलगा चेंडू खेळत होता आणि अचानक त्याचा चेंडू माझ्याजवळ आला. मी तो उचलून त्याला परत दिला. तो आनंदाने हसत म्हणाला, "थँक्यू!"
दुपारच्या सुट्टीत इतकी धमाल केल्यानंतर मला खूप आनंद झाला. शाळेच्या मैदानावर खेळणं म्हणजे एक वेगळीच मजा असते.
शाळा सुटली आणि घरी परतणे
शाळा सुटायची घंटा वाजली, तेव्हा मला थोडी खंत वाटली. अजून थोडा वेळ थांबून खेळावं असं वाटत होतं, पण मॅडम हसून म्हणाल्या, "उद्या परत या, आपण अजून खूप गोष्टी शिकू आणि खेळू." मी आनंदाने मान डोलावली आणि माझी बॅग उचलली.
बाहेर आल्यावर पाहिलं, पाण्याची बाटली अर्धी रिकामी झाली होती, वही थोडीशी चुरगाळली होती आणि बूट थोडे मळले होते. पण त्याची मला अजिबात चिंता नव्हती, कारण आजचा दिवस खूपच सुंदर गेला होता. आई मला घ्यायला आली होती. मला इतका आनंद झाला होता की मी तिच्याशी बोलायला थांबतच नव्हतो – मॅडम कशा शिकवतात, राहुल माझा नवीन मित्र कसा आहे, आम्ही काय खेळलो, काय चित्र काढलं आणि वर्गात काय मजा आली! मी तिला माझं काढलेलं फूल दाखवलं. ती प्रेमाने हसली आणि म्हणाली, "किती सुंदर! माझ्या छोट्या कलाकाराने छान चित्र काढलंय!"
रस्त्यावरून चालताना मी आईचा हात धरला आणि म्हणालो, "आई, मला शाळा खूप आवडली!" ती गोड हसली आणि माझ्या केसांवरून हात फिरवला. तिने मला विचारलं, "मग उद्या शाळेला जायचंय ना?" मी पटकन उत्तर दिलं, "हो ना! मला अजून खूप शिकायचंय आणि खेळायचंय!"
घरी पोहोचताच मी वडिलांना आणि आजीला शाळेतल्या गंमती सांगू लागलो. आजीने प्रेमाने मला जवळ घेतलं आणि कौतुकाने म्हणाली, "माझा नातू आता मोठा झाला!" तिने विचारलं, "शाळेत काय शिकवलं?" मी आनंदाने सांगितलं, "आम्ही नवीन गाणं शिकलो, सुंदर चित्र काढलं आणि खूप खेळलो!"
तेवढ्यात माझा लहान भाऊ धावत आला. मी त्याला माझी नवीन पेन्सिल दाखवली आणि अभिमानाने म्हणालो, "ही बघ, नवीन पेन्सिल! उद्या अजून छान चित्र काढणार आहे." तो हसला आणि म्हणाला, "माझ्या वहीतही काढ ना!" मी त्याला माझी वही दाखवली. त्याने माझ्या वाकड्या फुलाकडे पाहिलं आणि खळखळून हसू लागला. मलाही हसू आलं.
थोड्याच वेळात आईने मला बॅग नीट भरायला सांगितली. मी बॅग व्यवस्थित भरली, पुस्तकं नीट ठेवली आणि झोपायला गेलो. त्या रात्री मला शाळेची स्वप्नं पडली – राहुल, मॅडम आणि झोपाळ्यावरची धमाल! स्वप्नातही मी हसत होतो.
नवीन सुरुवात आणि आठवणी
शाळेच्या पहिल्याच दिवसापासून मला तिथे जायची गोडी लागली. शाळेची भीती कधीच निघून गेली आणि नव्या गोष्टी शिकण्याची ओढ लागली. तिथे मला राहुलसारखे जिवलग मित्र मिळाले आणि स्मिता मॅडमसारख्या समजूतदार शिक्षिका भेटल्या. रोज काहीतरी नवीन शिकायचं, गाणं म्हणायचं, चित्रं काढायची आणि खेळायचं—या सगळ्यात मी हरवून जायचो. शाळेचं मैदान, वर्गाची खिडकी, रंगीबेरंगी वही-पुस्तकं, सगळं मला हळूहळू आपलं वाटायला लागलं.
शाळेतला प्रत्येक दिवस काहीतरी नवीन आनंद घेऊन यायचा. मी घरी आल्यावर आई-वडिलांना तिथल्या गंमती सांगायचो. कधी नव्या गोष्टी शिकल्याचा अभिमान वाटायचा, तर कधी मित्रांसोबत झालेल्या मजेदार गोष्टी आठवून हसू यायचं. माझ्या आयुष्यातील ही नवीन सुरुवात आनंदाने भरलेली होती, जिथे प्रत्येक दिवस हा आठवणींनी सजलेला होता.
निष्कर्ष
माझा शाळेचा पहिला दिवस हा माझ्यासाठी अविस्मरणीय आठवण बनला आहे. त्या दिवशी सुरुवातीला मनात भीती होती—नवीन ठिकाण, नवीन लोक, नवीन अनुभव. पण जसजसं वेळ पुढे सरकत गेला, तसतशी ती भीती नाहीशी झाली आणि एका सुंदर प्रवासाची सुरुवात झाली. मला शाळेत नवीन मित्र मिळाले, उत्तम शिक्षक भेटले आणि शिकण्याची गोडी लागली.
हा दिवस केवळ एक साधा आठवणीचा भाग नाही, तर माझ्या आयुष्याच्या वाटचालीतील महत्त्वाचा टप्पा आहे. शाळेच्या पहिल्या दिवसाने मला शिकवलं की प्रत्येक नवीन सुरुवात थोडी अवघड वाटते, पण तीच आपल्याला पुढे खूप आनंद आणि अनुभव देऊन जाते. आजही जेव्हा मी त्या दिवसाचा विचार करतो, तेव्हा चेहऱ्यावर नकळत हसू उमटतं आणि डोळ्यांसमोर तो छोटा मी उभा राहतो—नवीन गणवेशात, खांद्यावर बॅग घेऊन, उत्सुकतेने शाळेकडे जाणारा.
तुम्हाला हा निबंध कसा वाटला? तुमचा पहिला शाळेचा दिवस कसा होता, आम्हाला कमेंटमध्ये नक्की सांगा.
0 टिप्पण्या