प्रेरणादायी कथा मराठी : मराठीतील प्रेरणादायी कथा | प्रेरणादायी कथा सूची | Inspirational Stories in Marathi | Collection of Inspirational Stories
या पृष्ठावर तुम्हाला प्रेरणादायी लोककथा वाचायला मिळतील, ज्या तुमच्या मनाला शक्ती देतील आणि जीवनातील आव्हानांचा सामना करण्याचे धैर्य देतील. प्रत्येक कथा एक अनोखा अनुभव आहे, ज्यामध्ये संघर्ष, यश, धैर्य आणि आत्मविश्वासाचे महत्त्व प्रभावीपणे स्पष्ट केले आहे.
प्रेरणादायी कथा हा संग्रह तुमच्या जीवनात सकारात्मकता आणि प्रेरणा आणण्याचा उद्देश ठेवतो. प्रत्येक गोष्ट आपल्याला नवे धडे शिकवते आणि आपल्याला आपल्या स्वप्नांचा पाठलाग करण्यासाठी प्रोत्साहित करते.
या कथांमधील पात्रांच्या संघर्ष, विजय आणि जीवनातील मूल्यांचा प्रवास आपल्याला प्रेरित करतो. या कथा आपल्याला आत्मविश्वास, आशा आणि सकारात्मकता यांची शिकवण देतात, ज्यामुळे आपण आपल्या अडचणींवर मात करण्यास सक्षम होतो.
प्रेरणादायी कथा वाचनामुळे आपल्याला धैर्य आणि मेहनतीवर आधारित यश मिळवण्याची प्रेरणा मिळते. या कथा आपल्याला शिकवतात की धैर्य, समर्पण आणि सकारात्मक दृष्टिकोन यांचा प्रभाव कठीण परिस्थितीत कसा दिसतो.
या प्रेरणादायी कथांचा संग्रह वाचून, आपण आपल्या जीवनात आशा आणि सकारात्मकतेचा अनुभव घेऊ शकता. आपल्या मित्रांमध्ये प्रेरणा पसरवणे आणि त्यांच्या जीवनात सकारात्मक बदल घडवणे हे शक्य आहे.
आपल्या जीवनातली प्रेरणा मिळवण्यासाठी या कथा वाचा आणि आपले अनुभव समृद्ध करा.
अनुक्रमणिका | Table of Contents
विविध प्रेरणादायी कथा वाचण्यासाठी खालील लिंकवर क्लिक करा:
एक साधा हिरा – जीवनात साध्या गोष्टींचं मोठं महत्त्व दर्शवणारी कथा | A Simple Diamond — The True Worth of Simplicity | Ek Sadha Hira – Jeevanat Sadhya Goshtincha Motha Mahatva Darshavnari Katha
माणूस आयुष्यभर कशासाठी धावतो? थोडं जास्त सुख मिळावं, घरात भरभराट यावी, आपलं नाव व्हावं आणि स्वतःची एक वेगळी ओळख निर्माण व्हावी — यासाठी.
पण कधी कधी खरं समाधान कुठे असतं हे आपण विसरतो.खरं सौंदर्य आणि शांतता मोठ्या गोष्टींमध्ये नसतेच. ती असते साध्या गोष्टींमध्ये — आपुलकीत, प्रामाणिकपणात आणि आपल्या माणसांमधल्या नात्यांमध्ये.
ही कथा आहे अशाच एका मुलाची — रामूची.एका लहान गावातला, साधा स्वभावाचा, पण मोठ्या मनाचा.
रामूने एकच गोष्ट कायम जपली — प्रामाणिकपणा.संकटं आली, वेगवेगळ्या अनुभवातून गेला, पण आपल्या मनाच्या साधेपणाला कधीच सोडलं नाही.
या गुणामुळे त्याचं आयुष्य बदललं — केवळ स्वतःचं नाही, तर आपल्या गावासाठीही काही चांगलं करून दाखवलं.
ही आहे त्या 'साध्या हिऱ्या'ची गोष्ट, ज्यातून आपल्याला खूप काही शिकायला मिळेल.चला तर मग, वाचूया ही प्रेरणादायक कहाणी…
धरणगाव – एक साधं पण प्रेमळ गाव
धरणगाव हे खानदेशातील एक लहानसं गाव होतं. डोंगराच्या कुशीत वसलेलं हे गाव चारही ऋतूंमध्ये वेगवेगळ्या रंगात दिसायचं. पावसाळ्यात सगळीकडे हिरवळ पसरायची, रानात ओढ्याचं पाणी खळखळून वाहायचं आणि झाडांना नवी पानं फुटायची. उन्हाळ्यात मात्र माती तापून जायची, रस्त्यांवर धूळ उडायची आणि झाडांच्या सावलीतच थोडी थंड हवा मिळायची. थंडीच्या दिवसांत पहाटेच्या वेळी गारवा जाणवायचा. शेकोटीभोवती बसून लोक गप्पा मारायचे.
गावातली घरं साधी आणि दिसायला सुंदर होती. बहुतांश घरं विटांच्या भिंतींची आणि छप्पर कधी कौलांचं, कधी पत्र्याचं असायचं. रस्ते कच्चे होते, त्यामुळे पावसात चिखल व्हायचा आणि उन्हाळ्यात धूळ उडायची. गावातली माणसं साधी, प्रेमळ आणि मदतीसाठी नेहमी तयार असायची. कुणाच्या घरी एखादं काम असेल, सणवार असेल किंवा अडचण असेल, तर शेजारीपाजारी लगेच एकमेकांच्या मदतीला पुढे यायचे.
या गावात रामू नावाचा चौदा वर्षांचा मुलगा राहत होता. अंगानं बारीक असला तरी मनानं खूप मोठा आणि स्वभावानं खूप गोड. त्याचे वडील हरिभाऊ शेतकरी होते — जमिनीत राबणारे, मातीवर मनापासून प्रेम करणारे आणि मातीशी नातं जपणारे. त्याची आई सुमती घरातली कामं चोखपणे सांभाळणारी, प्रेमळ स्वभावाची पण घरात नीटपणा आणि शिस्त ठेवणारी होती. घरात दोन लहान बहिणी — गंगी आणि राणी — होत्या, त्या दोघींना रामू खूप प्रेमानं सांभाळायचा.
रामूचा दिवस पहाटे पाच वाजता सुरू व्हायचा. उठल्यावर तो आधी घरातल्या मडकी घेऊन नळावर पाणी भरायला जायचा. मग गुरांना चारा टाकायचा आणि बैलांची निगा राखायची.आईला चूल पेटवायला, लाकूड आणायला, पाणी गरम करायला मदत करायची. सगळी घरकामं नीट उरकून झाल्यावर तो शाळेसाठी तयार व्हायचा.
रामूच्या पायात जुन्या चपला होत्या, दप्तरात वही आणि पुस्तकं जुनी पण नीटपणे ठेवलेली होती. शिकायची मात्र खूप इच्छा होती. शाळेत जाऊन शिक्षकांचं बोलणं लक्षपूर्वक ऐकायचा, वर्गात नीटपणे बसून शिकायचा आणि कुणाला काही अडचण असेल तर मदतीला पुढे जायचा. मित्रांचं पुस्तक हरवलं असेल, वही फाटली असेल तर स्वतःची देऊन टाकायचा. रामूचा स्वभावच असा होता — साधेपणा, प्रामाणिकपणा आणि मदतीची भावना कायम जपणारा.
रामूची शाळा आणि शिक्षकांचा विश्वास
गावात एकच जिल्हा परिषद शाळा होती — लहानशी इमारत, तीन वर्ग, छोटंसं मैदान आणि शाळेच्या आजूबाजूला थोडी हिरवळ होती. वर्गाच्या भिंती जुन्या पण स्वच्छ होत्या. बाकावर बसून शिकण्याची मजा वेगळीच यायची.
रामू रोज सकाळी आनंदानं शाळेत यायचा. शाळेत पाऊल टाकलं की आपल्याच जागी आलो असं वाटायचं. वर्गात शांतपणे बसायचा आणि सगळं लक्षपूर्वक ऐकायचा.
शाळेत गायकवाड सर, गणपती मास्तर आणि वंदना ताई असे तीन शिक्षक होते. रामूच्या अभ्यासाकडे, वागण्याकडे ते नेहमी लक्ष द्यायचे. तो वेळेवर यायचा, नीट लिहायचा, प्रश्न विचारायचा — म्हणून शिक्षकांच्या मनात त्याच्याबद्दल आपुलकी होती.
गायकवाड सर नेहमी म्हणायचे — "रामू, तुझ्यात काहीतरी खास आहे. या मातीशी नेहमी नातं ठेव. हीच माती तुला मोठं करील."
शाळेत एखादी स्पर्धा असो — भाषण, निबंध, चित्रकला — तेव्हा रामू नेहमी भाग घ्यायचा आणि बक्षीस मिळवायचा. पण बक्षीस घरी नेल्यावर तो आईला देऊन म्हणायचा —
“आई, हे सगळं तुझ्यामुळेच मिळालं.” त्या शब्दांत त्याचं आईवरचं प्रेम दिसायचं.
नशिबाची फेरी – तो चमकणारा खडा
पावसाळ्याचे दिवस सुरू होते. दोन-तीन दिवस चांगला पाऊस झाला होता. शेतातली माती ओलसर झाली होती. शेतीची कामं जोरात चालू होती.
रामू आणि त्याचे वडील हरिभाऊ, दोघं मिळून रानात माती खणत होते.खोदताना रामूच्या कुदळीला एक टणक आणि वेगळी वाटणारी वस्तू लागली. “आई गं! हे काय?” असं मनात म्हणत त्यानं माती बाजूला केली.
पाहतो तर एक काळसर, पण चमकणारा खडा. साधाच दिसणारा, पण काहीतरी वेगळं वाटणारा.
रामूने तो खडा उचलला आणि खिशात ठेवला. संध्याकाळी घरी आल्यावर आईला दाखवला.
आईने पाहून म्हणाली — "काय माहित बाळा, कधी साध्या दिसणाऱ्या दगडातही काहीतरी खास लपलेलं असतं."
रामूला खूप उत्सुकता वाटली.दुसऱ्या दिवशी शाळेत गेला. मधल्या सुट्टीत गायकवाड सरांना खडा दाखवला.
सर नीट बघत म्हणाले —“रामू, हा खरा हिरा असू शकतो. आपल्याकडे बघायला साधन नाही. गावातल्या सोनार गोविंद काकांकडे नेऊन दाखव.”
रामूच्या मनात विचार सुरू झाले — हा खडा खरंच काही खास असेल का...?
सोनाराची नजर – ‘हा साधा नाही’
गोविंद काका गावातले वृद्ध आणि अनुभवी सोनार होते. रामू तो खडा घेऊन त्यांच्या दुकानात गेला.
गोविंद काकांनी खडा पाहिल्यावर हसले. त्यांना वाटलं — हा साधाच दगड असेल.
पण तरी त्यांनी तो खडा नीट पाहिला आणि आपल्या साधनांनी तपासायला घेतला. काही वेळातच त्यांच्या चेहऱ्यावरचा हसरा भाव बदलला. ते गंभीर झाले.
पुन्हा एकदा खडा हातात घेत त्यांनी म्हणाले — “रामू, हा खरा हिरा वाटतोय.इतका शुद्ध आहे की शहरात गेला, तर लाखोंची किंमत मिळेल. तुला हा विकायचा का?”
रामू काही क्षण गप्प राहिला.डोळ्यांसमोर घराची परिस्थिती उभी राहिली — आईचा कष्टाचा चेहरा, वडिलांचे श्रम, बहिणींचा अभ्यास... सगळं आठवलं.
रामूने थोडा वेळ विचार केला. मग तो शांतपणे म्हणाला — “काका, हा खडा माझा नाही. शेतात मातीमध्ये सापडला म्हणून मी घरी आणला. शेत आपलं असलं तरी जमीन सरकारची आहे. अशा मौल्यवान गोष्टी आपल्याला स्वतःजवळ ठेवायला नको. हा खडा सरकारला द्यायला हवा.”
गोविंद काका काही क्षण गप्प राहिले. डोळे मिटून हलक्या आवाजात म्हणाले —
“बाळा, तू खरंच वेगळा आहेस. माझ्या साठ वर्षांच्या आयुष्यात इतकं प्रामाणिक मूल मी पाहिलं नव्हतं.”
जिल्हाधिकाऱ्यांची भेट आणि बदललेलं आयुष्य
दुसऱ्याच दिवशी रामू वडिलांची परवानगी घेऊन जिल्हाधिकाऱ्यांच्या ऑफिसात गेला. त्याने त्या हिऱ्याबद्दल सगळी माहिती दिली. हे प्रकरण मोठं झालं.
स्थानिक वर्तमानपत्रांत बातमी छापून आली —
गरिब शेतकऱ्याच्या मुलाला शेतात सापडला हिरा — प्रामाणिकपणाचा मोठा आदर्श!
लवकरच राज्य सरकारने रामूचा सन्मान केला.त्याला पुढील शिक्षणासाठी शिष्यवृत्ती जाहीर झाली, मोफत शिक्षण मिळणार होतं आणि घरासाठी ५ लाख रुपयांची मदतीची घोषणा झाली.
गावभर आनंदाचं वातावरण होतं. सगळीकडे चर्चा सुरू झाली.
पण रामू मात्र नेहमीसारखा शांत होता.तो फक्त एवढंच म्हणाला —
मी फक्त खरं केलं.
शहरातील जीवन – नवा अध्याय
रामूला राज्य सरकारच्या योजनेतून नाशिकच्या एका नामांकित शाळेत प्रवेश मिळाला. गावातून शहरात जाणं म्हणजे त्याच्यासाठी एकदम नवं जग होतं.
मोठ्या इमारती, वेगवेगळ्या गाड्या, रस्त्यांवरील घाई – या सगळ्यात रामू सुरुवातीला थोडा गोंधळून गेला.पण त्याचं मन मात्र शांत होतं. आईने दिलेलं एक वाक्य त्याच्या मनात कायम होतं —
आपण कुठंही गेलो तरी आपली माती विसरायची नाही.
शाळा सुरू झाली.सुरुवातीला भाषेचं आणि राहणीमानाचं थोडं अवघड वाटलं.इतर मुलं इंग्रजीत बोलायची, महागडे फोन वापरायची.
पण रामू मात्र पुस्तकांमध्ये हरवून जायचा. जिद्द, चिकाटी आणि साधेपणा – या तिन्ही गोष्टी त्याने आपली ताकद बनवली आणि परिस्थितीशी सामना केला.
शिक्षकांची साथ आणि नवीन दिशा
शहरातील शाळेतील शिक्षक देखील रामूच्या गुणी स्वभावावर प्रेम करायचे. विशेषतः कळसे सर, जे गणित आणि विज्ञानाचे शिक्षक होते, त्यांनी रामूची बुद्धी लगेच ओळखली.
“रामू, तू फक्त शिकण्यापुरता थांबू नकोस. तू विचार कर, संशोधन कर,” असे ते नेहमी सांगायचे.
रामूने वाचनाची सवय वाढवली. विज्ञान प्रदर्शनात भाग घेणं आणि नवे प्रयोग करणं त्याची खासियत बनली. एका प्रदर्शनात त्याने एक सिंचन यंत्र तयार केलं, जे कमी पाण्यात अधिक जमिन पाणीपुरवठा करू शकतं. त्या यंत्रासाठी त्याला राज्यस्तरीय पारितोषिकही मिळालं.
गावाची ओढ आणि वास्तव
शहरात राहत असताना सुद्धा, रामू दर उन्हाळ्याच्या सुट्टीत गावात येत असे. तो वडिलांसोबत शेतात काम करायचा, बहिणींना शिकवायचा आणि शेजारच्या लोकांना आधुनिक शेतीचे नवे उपाय सांगायचा.
गावकऱ्यांना पाहून वाटायचं की, ‘हा मुलगा मोठा झाला तरी बदलला नाही.’
एकदा वडिलांनी त्याला विचारले,
“बाळा, तू आता मोठा होत आहेस. सरकारी अधिकारी हो, काहीतरी मोठं कर. पण गाव विसरू नकोस.”
रामू हसून म्हणाला, “बाबा, आयुष्यभर मी ‘साधा हिरा’च राहीन.”
आयएएसची तयारी – मोठ्या स्पर्धेचा सामना
रामूने इंजिनिअरिंगच्या शेवटच्या वर्षात ठरवलं — “मी आयएएस अधिकारी होणार.” हे स्वप्न त्याच्यासाठी खूप मोठं होतं, पण त्याच्या मनात निर्धार आणि चिकाटी होती.
वडिलांनी सांगितलं, “बाळा, यासाठी खर्च खूप येईल.” पण रामूने ठामपणे उत्तर दिलं, “मी ट्यूशन शिकवून थोडे पैसे कमवेन, पुस्तके वाचनालयातून घेईन, पण मला हे करायचंच आहे.”
पुढील तीन वर्षं रामूने केवळ अभ्यास केला, संयम ठेवला आणि प्रामाणिक प्रयत्न केले.
तीनदा अपयश आलं, पण चौथ्या प्रयत्नात अखेर त्याचं नाव यशस्वी उमेदवारांच्या यादीत झळकलं.
गावात सगळीकडे आनंदाचं वातावरण होतं. लोक आनंदाने म्हणत होते — “आपला रामू आयएएस झाला!”
अधिकारी म्हणून पहिलं काम – गावातच परत
सरकारने रामूची उपविभागीय अधिकारी (SDO) म्हणून धुळे जिल्ह्यात नियुक्ती केली.पण रामूने लगेच विनंती केली — “माझं पहिलं काम माझ्याच धरणगाव तालुक्यात द्या.”
ही विनंती मान्य झाली. जिथे तो एक शेतकरी मुलगा म्हणून राबायचा, त्या मातीवर तो आता प्रशासकीय अधिकारी म्हणून परतला होता. त्याचं साधेपण आणि प्रामाणिकपणा मात्र तसाच राहिला.
बदलते धरणगाव – रामूचं स्वप्न साकार
रामूने आपल्या गावासाठी मनापासून काम सुरू केलं. पाण्याचा जपून वापर व्हावा यासाठी विशेष प्रकल्प राबवले. शाळांमध्ये आधुनिक तंत्रज्ञानाच्या साहाय्याने डिजिटल शिक्षण सुरू केलं. गावातल्या महिलांना स्वतःच्या पायावर उभं राहता यावं म्हणून त्यांच्यासाठी वेगवेगळ्या प्रकारचं प्रशिक्षण सुरू केलं. शेतकऱ्यांसाठी सौरऊर्जेवर चालणारं सिंचन उपलब्ध करून दिलं.
या सगळ्या कामांमुळे धरणगावाचं रूप बदलू लागलं. गावकऱ्यांना हा बदल जाणवू लागला. एक दिवस काही जणांनी आनंदाने रामूला सांगितलं — “रामू, तू आमच्या गावाचं नशीब बदलून टाकलंस.”
पण रामू नेहमीच नम्रपणे उत्तर द्यायचा — “मी काही मोठं केलं नाही, सगळ्यांनी एकत्र येऊन जे शक्य आहे ते केलं.”
पुरस्कार आणि प्रतिष्ठा – पण मनात साधेपणाचं वैभव
रामूला एकापाठोपाठ अनेक पुरस्कार मिळाले — ‘सर्वोत्कृष्ट युवा प्रशासक’, ‘ग्रामविकास प्रेरणा पुरस्कार’, ‘डॉ. कलाम ग्रामीण योध्दा सन्मान’.
पण त्याने हे सर्व पुरस्कार गावच्या शाळेत लावले. तो म्हणाला — “माझं खरं शिक्षण इथेच झालं.”
एकदा एका पत्रकाराने विचारलं — “तुमच्या यशाचं रहस्य काय?”
रामू हसत उत्तर दिलं — “साधेपणा. "हिर्‍यात जसं खरं तेज असतं, तसंच माणसात असावं." केवळ बाहेरून चमकण्यापेक्षा आतून तेजस्वी असणं महत्त्वाचं.”
खरं मोठेपण साधेपणात
आजही रामू भारतीय प्रशासन सेवेत मोठ्या पदावर काम करत आहे. पण जेव्हा तो गावात येतो, तेव्हा त्याचं वागणं तसंच साधं आणि आपुलकीचं असतं. तो मुलांबरोबर झाडाखाली बसतो, शाळेत फिरतो आणि शेतात अनवाणी चालतो.
एक दिवस एक लहान मुलगा त्याला विचारतो, “रामू काका, तुम्ही इतके मोठे अधिकारी झाला तरी इतके साधे का राहता?”
रामू त्या मुलाला जवळ घेतो आणि हसून म्हणतो,
“बाळा, जगात लाखो हिरे असतात. पण त्यांचं खरं महत्व त्यांच्या खर्‍या गुणांमध्ये असतं. माझ्या जीवनाचं खरं सौंदर्य माझ्या साधेपणात आहे. म्हणूनच मी... एक साधा हिरा आहे.”
कथेचा निष्कर्ष:
‘एक साधा हिरा’ ही कथा आपल्याला शिकवते की — यशासाठी श्रीमंती किंवा मोठ्या साधनसंपत्तीची गरज नसते. गरज असते ती प्रामाणिकपणा, साधेपणा, जिद्द आणि आपल्या मुळांशी असलेल्या नात्याची.
रामूने लहान गावातून आणि साध्या परिस्थितीतून संघर्ष करत शिक्षण आणि कष्टाच्या जोरावर आयएएस अधिकारी होण्याचा प्रवास केला. पण पद, पुरस्कार किंवा सत्तेचा गर्व कधीच मनात आला नाही.
आपण मिळवलेलं ज्ञान आणि अनुभव त्याने आपल्या गावासाठी, समाजासाठी वापरले. खरं ज्ञान तेव्हाच मौल्यवान ठरतं, जेव्हा ते इतरांच्या भल्यासाठी वापरलं जातं.
रामूसारखी माणसं म्हणजे समाजातील खरे ‘साधे पण तेजस्वी हिरे’ — जे स्वतः पुढे न येता इतरांना प्रेरणा देतात.
खरं मोठेपण दिसण्यात नाही, तर माणसाच्या स्वभावात आणि कामात असतं. जसं खरं रत्न आतून चमकतं, तसंच चांगुलपणा माणसाच्या वागणुकीतून दिसतो.
प्रश्न आणि उत्तरे
प्रश्न १: ‘एक साधा हिरा’ ही कथा आपल्याला काय शिकवते?
उत्तर: ‘एक साधा हिरा’ ही कथा आपल्याला शिकवते की यशासाठी श्रीमंती किंवा मोठ्या साधनसंपत्तीची गरज नसते. प्रामाणिकपणा, साधेपणा, जिद्द आणि आपल्या मुळांशी असलेली नाती हे गुण यश मिळवण्यासाठी महत्त्वाचे असतात.
प्रश्न २: रामू कोणत्या परिस्थितीत वाढला होता?
उत्तर: रामू लहान गावात आणि साध्या परिस्थितीत वाढला होता. त्याच्याकडे फारसे साधनसंपत्ती नव्हती.
प्रश्न ३: रामूने यश कसे मिळवले?
उत्तर: रामूने शिक्षण आणि कष्टाच्या जोरावर संघर्ष करत यश मिळवलं.
प्रश्न ४: रामूचं यश कशाशी तुलना केलं आहे?
उत्तर: रामूचं यश ‘एक साधा हिरा’ तेजस्वी आणि मूल्यवान यासारखं आहे असं म्हटलं आहे.
प्रश्न ५: या कथेतून कोणते मूल्य आपल्याला समजते?
उत्तर: या कथेतून आपल्याला प्रामाणिकपणा, साधेपणा, जिद्द आणि आपल्या मुळांशी असलेली नाती यांचे महत्त्व समजते.
"एक साधा हिरा – जीवनात साध्या गोष्टींचं मोठं महत्त्व दर्शवणारी कथा" ही गोष्ट वाचताना एक गोष्ट ठळकपणे जाणवते — साधेपणा, प्रामाणिकपणा आणि मेहनत हेच खरे मोलाचं असतं. बाहेरून गोष्टी जशा दिसतात, तशाच त्या नेहमीच नसतात.
रामूने आपली परिस्थिती बदलली कारण त्याला स्वतःवर आणि आपल्या कष्टांवर विश्वास होता.
तुमच्या आयुष्यातही असं काही घडलं आहे का? एखादा प्रसंग, जेव्हा साधेपणा किंवा प्रामाणिकपणामुळे काही चांगलं घडलं?
असा अनुभव असेल तर खाली लिहा — इतरांनाही तुमच्याकडून शिकायला मिळेल.
![लातूर किल्लारीचा भूकंप - महाराष्ट्राच्या इतिहासातील एक भयंकर आठवण [ ३० सप्टेंबर १९९३ ]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisGnLu9HnMbLiKA3aFWTgPgGtODFN5gVUq9pWKotDSqSMP81razCIbouFlHkh4IfRXvbXhH389uUzCj24iaUZPGNXbI74BkorIyo8AJkHCzbc7nvmJqwaTlpZ8G89mIYkNAnDD1bx2c86aMPr0BGKQ4CRf7Z8myFbWNmnF7XxpNTBM5UZtNnB-RQVvm_8/w72-h72-p-k-no-nu/marathi_ruchi_historical-story_img.jpg)
0 टिप्पण्या