मराठी प्रेम कविता | Marathi Prem Kavita | Love Poem in Marathi
प्रेम ही जगातील सर्वांत सुंदर आणि हृदयस्पर्शी भावना आहे. प्रेमामध्ये निस्वार्थता, आपुलकी आणि एकमेकांविषयीची जाणीव असते. प्रेम हे केवळ शब्दांमध्ये मांडता येत नाही, ते मनाच्या गाभ्यातून उमटणाऱ्या भावना आणि स्पर्शांमध्ये अनुभवता येते. या भावनेला शब्दरूप देण्याचे काम कविता करते.
प्रेम कविता ही हृदयाची भाषा आहे. कधी ती गोड आठवणींनी भरलेली असते, तर कधी विरहाच्या अश्रूंनी ओलसर झालेली असते. ती कधी प्रिय व्यक्तीच्या सहवासाचे वर्णन करते, तर कधी त्याच्या दूर जाण्याची हुरहूर मांडते. शब्दांच्या माध्यमातून प्रेमाच्या विविध छटा या कवितांमध्ये उमटतात आणि वाचकाच्या मनाला भिडतात.
कधी प्रथम प्रेमाचा गोडवा, कधी नकळत जुळलेली नाती, तर कधी हृदय तुटल्यावर आलेला वेदनेचा सागर – या साऱ्याच भावना प्रेम कवितेत भरलेली असतात. प्रेमाचे हे सौंदर्य अनुभवताना प्रत्येक हृदयाला आपलीच कहाणी या कवितांमध्ये सापडते.
ही कविता प्रेमाची ताकद, त्याचे सौंदर्य आणि त्यातील निस्वार्थपणा अधोरेखित करते. प्रेम केवळ दोन व्यक्तींमध्येच नाही, तर ते निसर्ग, आई-वडील, मित्र, आजीचं नातवंडांमध्येही दिसते आणि संपूर्ण विश्वाच्या प्रेमातही पाहायला मिळते. प्रेम ही एक अशी भावना आहे, जी शब्दात व्यक्त केली जाऊ शकते, पण तिला पूर्णपणे समजून घेण्यासाठी ती अनुभवावी लागते.
प्रेमाची गोडी प्रत्येक हृदयात असते, फक्त त्याला योग्य भावना आणि शब्द मिळाले की ते सुंदर कविता बनते. कधी विरहाच्या काळोखातही आशेचा एक नवा किरण दाखवणारी कविता हृदयात एक नवी ऊर्जा निर्माण करते. प्रेम कविता फक्त शब्द नसतात, तर त्या आठवणींचे, भावनांचे आणि त्या संबंधांच्या गोड अशा अनुभूतींचं प्रतिबिंब असतात.
या पृष्ठावर तुम्हाला प्रेमाच्या विविध भावनांची आणि हृदयाला स्पर्श करणाऱ्या प्रेम कवितांचा अनुभव मिळेल. त्या तुम्हाला प्रेमाचे खरे सौंदर्य समजून दिल्यास आणि या अनमोल भावनेच्या अधिक जवळ घेऊन जातील.
चला, या प्रेम कवितांच्या माध्यमातून आपलं मन एकमेकांपर्यंत पोहोचवूया.
चला, प्रेमाच्या या कवितांच्या गोड प्रवासात एकत्र सामील होऊया.
💌 ओठांवरचं मौन 💖
मनात खूप काही बोलायचं होतं,
शब्द ओठांवर येऊन थांबलेले,
पण तुझ्याकडे पाहिलं आणि
सगळं विसरून गेलो.
कदाचित तोच क्षण होता,
जेव्हा माझं शांत राहणंच
प्रेमाचं रूप घेत होतं...
तू मात्र दुर्लक्ष केलंस,
किंवा ऐकायचं नव्हतंच तुला.
तुझं हसणं आजही मनात आहे,
त्या हास्यामागे लपलेली ती हाक,
आणि माझं मन –
गुपचूप स्वीकारत गेलेलं आपलं 'आपण'.
मी लिहीत राहिलो,
तुझ्या नावानं कविता —
कधीतरी वाचशील म्हणून.
त्या वहीत आजही तुझं नाव आहे,
शेवटच्या पानावर थांबलेलं.
बोलण्याची इच्छा होती,
पण आता माझं उत्तर
फक्त शांततेत दडलेलं आहे.
प्रेम असावं का असंच —
अबोल, अर्धवट, अपूर्ण?
की त्यालाही एक संधी हवी असते
तुझ्या हातून अलगद स्पर्शून जाण्याची?..
💌 विरहातलं ते आभाळ 💖
संध्याकाळी जेव्हा पहिला तारा झळकत असतो,
तेव्हा आठवतो तुझ्या डोळ्यांतलं दडलेलं स्वप्न...
क्षण-क्षणाला वाट पाहतो तुझ्या परतीची,
जणू आभाळच थांबून राहिलंय तुझ्याशिवाय अधुरं.
गेलीस तू…
आणि माझ्या सावलीलाही विसरलंस सोडायचं पाऊल,
तुझ्या आठवणींच्या उबेत मी झोपतो रात्री —
वाटायचं, कधी तरी तुला सापडेल माझं दुःख,
पण ते गुपचूप मौनातच दडलेलं राहतं.
तू नसलीस तरी,
तुझा प्रत्येक श्वास माझ्या हृदयात जपलेला आहे,
तुझ्या नकळत तू माझ्या जगण्याचा एक भाग झालीस —
आणि आज…
तुझं नसणं वेदनांचं सावट बनून राहिलंय,
आणि तुझं अस्तित्व तिथं कुठेतरी लपून जातंय सावकाश.
💌 कळतं पण वळत नाही 💖
कधी वाटतं,
सांगून टाकावं मनातलं सारं,
पण तुझ्यासमोर आलो की शब्द हरवतात...
कळतं सगळं, तू दुसऱ्याच्या स्वप्नांत आहेस,
पण हे हृदय अजूनही तुलाच शोधतं.
प्रेम म्हणजे समजूतदारपणाची कसोटी असते,
म्हणून मी गप्प बसतो तुझ्यासाठी...
कळतं की मी तुझं काहीच नाही,
पण वळत नाही हे मन, तुला विसरायला...
💌 हात सुटले तरी... 💖
हातात हात घेऊन चालायचं होतं आयुष्यभर,
पण एक वळण आलं, आणि हात सुटले...
तुझ्या मागे वळून न पाहणं,
माझं पुढे चालत राहणं अशक्य झालं.
माझ्या प्रत्येक श्वासात तुझं नाव होतं,
आजही आहे, फक्त तू ऐकत नाहीस...
प्रत्येक क्षण तुझं नाव माझ्या हृदयाला वारंवार भेदतं,
विसरायची वेळ दिली नाहीस.
आठवणींचा मारा थांबत नाही,
जणू प्रत्येक श्वासावर काटा उतरतो,
प्रत्येक क्षण तुझं नाव पुन्हा पुन्हा माझ्या मनाला छिद्र करतो.
तुझ्या मागे वळून न पाहणं,
आणि पुढे चालायचं हे रस्ता एकटा वाटू लागतो,
जिथे पाऊल टाकणं म्हणजे आठवणींना सोडणं असतं...
प्रेम संपत नाही,
ते फक्त वेदना बनून राहतं,
ज्याचं ओझं माझ्या मनाला सावरत नाही...
आणि तरीही, या वेदनेतूनही,
मी तुझ्यासाठी हसतो, तुझ्यासाठी जगतो,
कारण प्रेम म्हणजे फक्त सोबत नाही,
तर तुझ्याशिवायही जगणं मला शिकायचं आहे.
💌 तू नव्हतीस, तरीही होतीस 💖
तुझ्यासोबतचा एक छोटासा क्षण
दररोज आठवतो...
तू नसताना सुद्धा तुला बोलवतं मन…
जणू तू हरवलेली नाहीस,
फक्त थोडी दूर आहेस —
एखाद्या संध्याकाळीसारखी,
जवळ असूनही न दिसणारी.
डोळे मिटले की तू जवळ यावीसं वाटतं,
कधी स्पर्शासारखी, कधी सावलीसारखी.
डोळे उघडले की फक्त शांत खोली —
पण तुझी जागा तशीच असते.
तू नव्हतीस,
तरीही होतीस माझ्या श्वासात,
माझ्या चालण्यात, माझ्या थांबण्यात...
जणू प्रत्येक क्षणाच्या सावलीत तू होतीस.
तुझं हासणं अजूनही कानात वाजतं,
कधी सकाळच्या चहात,
कधी संध्याकाळच्या एकांतात.
तुला विसरणं शक्य नाही,
कारण तूच आहेस
माझ्या प्रत्येक आठवणीत,
माझ्या शब्दांमध्ये दडलेलं तुझं एक वेगळं रंग.
💌 प्रेम म्हणजे तू 💖
प्रेम म्हणजे फुललेली फुलं नव्हे,
तर सुकलेल्या फुलांना जीव देण्याची भावना आहे...
तुझ्यासोबतचे घालवलेले ते क्षण,
आजही मनाच्या खोल कोपऱ्यात रुजलेले आहेत.
तू जवळ नसताना, मी तुझ्या आठवणींशी बोलतो,
त्या गुपचुप अश्रूं सारख्या सगळं शांतपणे ऐकतात...
प्रेम म्हणजे तुझा उल्लेखही मनाला हसू देतो,
आणि दुसऱ्या क्षणीच डोळे पाणावतो...
कधी वाटतं, तुझ्या आवाजाची सावली तरी सापडावी,
किंवा एखाद्या वाऱ्यासोबत तुझी आठवण अलगद स्पर्शून जावी,
प्रेम म्हणजे तू नसतानाही,
तुझ्यासोबत असण्याची जाणीव हळूहळू मनात खोलवर रुजते.
तु नसतानाही जगणं तुझ्यामुळेच चालतंय असं वाटतं...
कारण प्रेम म्हणजे तू —
शब्दांत मावणारी नाहीस, पण प्रत्येक शब्दामागे असलेली.
💌 त्या पावसातला तू 💖
तो पहिला पाऊस आठवतोयस का तुला?
जिथे मी प्रेमाच्या ओल्या धाग्यांनी वेढलेलो होतो...
तुझ्या नजरेत होती कितीतरी हळव्या कविता,
आणि माझ्या डोळ्यात त्या सगळ्या उतरल्या.
आजही पाऊस पडला की मी तुला शोधतो,
त्या थेंबांमध्ये मिसळलेली तुझी स्पर्शांची उब शोधतो...
किती सुंदर होती ती भेट,
पण तीच शेवटची होती, हे कधी कळले नाही मला.
स्वप्नांत अजूनही आपण एकत्र भिजतो,
तेच झाड, तीच ओल, तीच गडद संध्या...
मग अचानक जाग येते —
पाऊस फक्त खिडकीबाहेर असतो,
आणि तू... केवळ आठवणीत.
पाऊस, सांग ना — ती अजूनही भिजते का?
की तिच्या आयुष्यात आता कुठलाच थेंब काही सांगत नाही?
तू तरी कधी तिच्या केसांवरून हलकेच स्पर्श करतोस का?
माझ्यासारखाच तुलाही विसरला आहेस का?
💌 मी अजूनही तिथंच आहे 💖
तू पुढे गेलीस, जग बदललं,
मी मात्र थांबलो — तिथंच,
जिथे तू शेवटचं मला सोडून गेलीस.
वेळ पुढे सरकतोय,
पण मन अजूनही अडकून पडलंय —
त्या जागी,
जिथे आजही तुझ्या परतीची वाट पाहतोय.
त्या झाडाखाली अजूनही सावली आहे,
जिथे तू अलगद हसून शेवटचं वळून पाहिलं होतंस.
तुझं नाव अजूनही नकळत येतं ओठांवर,
आणि मी ते हळूच मिटवतो —
जसं काही त्या नावाने पुन्हा त्रास न द्यावा.
कधीकधी वाटतं,
तू परत आली आहेस…
हवेच्या एका झुळुकीसारखी —
माझ्या आठवणीत हळूच स्पर्श करून निघून जातेस.
प्रेम विसरता येत नाही,
ते फक्त नशिबाच्या शांत किनाऱ्यावर उभं राहतं.
न बोलता, न भेटता —
फक्त मनात जपून ठेवायचं असतं.
💌 न सांगता झालेलं प्रेम 💖
तुझ्याशी बोलायचं होतं एक दिवस,
पण तो दिवस कधीच आला नाही…
आणि मी मात्र तुझ्या डोळ्यांत
काहीतरी शोधतच राहिलो…
शब्द आतून ओरडत होते…
पण मी बाहेर फक्त शांत पाहत राहिलो.
मनातलं प्रेम हळूच फुलत होतं,
तुझ्या हास्यात, तुझ्या साधेपणात —
तू जवळ होतीस,
आणि मी सतत वाट पाहत होतो की
कदाचित तूच ओळखशील मला.
पण एक दिवस तू निघून गेलीस…
दुसऱ्याच्या हातात तुझा हात देऊन,
आणि माझं संपूर्ण जग
नकळत एखाद्या कवितेसारखं विरून गेलं…
हे प्रेम…
न सांगता झालेलं,
नकळत साठलेलं,
आजही फक्त कवितांत श्वास घेतं…
नि माझ्या एकांतात,
हळूच तुझं नाव उच्चारत राहतं…
💌 प्रेमाची ओल अजूनही आहे 💖
तुझं प्रेम दूर गेलं,
पण त्याची ओल अजूनही
मनाच्या खोल कुठल्या कोपऱ्यात साचली आहे…
जसं एखादं जुने पत्र,
जिथे वाचलेलं प्रत्येक वाक्य
पुन्हा तुला डोळ्यांसमोर उभं करतं…
तू गेलीस…
पण तुझी हसूण गेलेली नजर
खिडकीच्या काचांवर अजूनही उमटते…
एक कप चहा, पावसाचा गंध,
सगळं तुझ्या आठवणींनी भिजलेलं.
मी तुला गमावलं खरं,
पण तुझं प्रेम अजूनही
आठवणींच्या पानांवर थेंबासारखं साचून आहे…
आता तुझं येणं शक्य नाही,
हे माहिती असूनही
मन दररोज
ओलसर आशेची खिडकी उघडतं…
💌 अधुरी भेट 💖
आपली ती शेवटची भेट आठवते अजून,
जिथे शब्द अपुरे पडले आणि नजर बोलली...
तुझ्या डोळ्यांत होती काही मनातली वेदना,
पण वेळ पुढे निघाला आणि प्रेम थांबलं.
आजही वाटतं, असाच एक क्षण हवा,
जिथे फक्त आपली नजर आणि श्वास एकत्र असावेत...
अधुरी ती भेट सुद्धा इतकी सुंदर वाटावी,
हीच तर प्रेमाची खरी गंमत असावी.
तुझं हसणं अजूनही मनाच्या कोपऱ्यात गुंजतं,
त्या थांबलेल्या क्षणांत अजूनही काळ हरवतो...
मनातल्या त्या साऱ्या अपूर्ण बोलण्यात,
आपलं न बोललेलं खरं प्रेम उमटतं.
तेव्हा शब्द नकोत, नको त्या प्रश्नांची उत्तरं,
फक्त एक नजर पुरेशी होईल — अधुरी पूर्ण व्हायला.
💌 प्रेम तुला सांगितलं नव्हतं 💖
मी तुझ्या वाटेवर चालत राहिलो,
पण कधीच तुला ते कळवले नाही...
मनात दडलेलं गुपित प्रेम,
डोळ्यांतून कधी सावरलं नाही.
तू हसलीस, आणि माझं हृदय भरून आलं,
तू गप्प राहिलीस, आणि आभाळ ढगांनी भरलं...
प्रेम न बोलता राहून गेलं,
पण त्याची प्रत्येक धडधड अजूनही जिवंत आहे.
कधी वाटायचं — एकदा तरी तू विचारावंस,
"तुझ्या नजरेत जे लपलंय, ते खरंच प्रेम आहे ना?"
पण तसं काहीच घडलं नाही,
आणि मीही मौनाच्या सावलीत हरवत राहिलो, तुझ्या नावाविना.
आजही, जेव्हा तुझं नाव येतं,
मन हसतं, पण डोळ्यांतून आठवणी सांडतात — जणू गुपित अजूनही जिवंत आहे.
प्रेम तुला सांगितलं नव्हतं,
पण ते माझं सर्वात खरं सत्य ठरलं.
💌 शांत प्रेम 💖
प्रेम कधी कधी आक्रोश करत नाही,
फक्त गप्प राहून मन पोखरतं...
तुझ्या त्या ‘ठीक आहे’ मध्ये
दडलेलं विसरलंय बरंच काही,
जे मनातच थांबून गेलं — न बोलता, न सावरता.
मी पाहात राहिलो तुझं दूरवरचं रूप,
अन् प्रेम फक्त ओंजळीतून वाहून गेलं...
कधी ना बोलता, ते असतं तितकंच खोल,
जसं चंद्र पूर्ण असूनही —
तरी त्याचं प्रकाश काहीसा हरवलेला वाटतो…
कधी वाटतं, प्रेम हे आवाजात नसावं,
तर एखाद्या न उलगडलेल्या पत्रात असावं…
जे आपण उघडतही नाही, पण विसरतही नाही…
शांत, थांबलेलं,
पण तरीही अंतर्मनात दररोज हळूच पुन्हा उमलणारं —
शब्दांशिवाय चालणारं, पण प्रत्येक श्वासात हलकेच जाणवणारं…
शांत प्रेम.
💌 शब्दांपलीकडचं प्रेम 💖
मी खूपदा शब्दांत मांडायचा प्रयत्न केला,
पण तू माझ्या प्रत्येक शब्दांच्या पलिकडे होतीस...
मी लिहिलेल्या ओळी तुझ्यापर्यंत पोहोचू शकल्या नाहीत,
तुझं असणं फक्त जाणवत राहावं,
जिथं शब्द नकोत – तिथं फक्त तू हवीस.
प्रेम हे कधी लिहून समजत नाही,
ते डोळ्यांत, श्वासात, स्पर्शात असतं…
आणि तू तिथेच होतीस —
माझ्या हृदयाच्या प्रत्येक ठोक्यांत,
मनाच्या प्रत्येक शांत वळणावर...
कधी वाटायचं, तू शब्दात येशील —
पण तू तर माझ्या प्रत्येक न बोललेल्या शब्दातच लपलेली होतीस.
तू शब्दांपलीकडे होतीस,
आणि माझं प्रेम —
शब्दांमध्ये थांबलेलं, पण तुझ्यासाठी सतत चालत राहिलेलं.
💌 तू गेल्यावर...💖
तू गेलीस, आणि माझ्या आयुष्याचा सूर हरवला...
सारं जग चालू राहिलं,
पण माझं आभाळ ढगांनी भरून गेलं.
‘तू कुठे तरी आहेस’ असं वाटतं, म्हणून शोधतो...
त्या जुन्या रस्त्यांवर, त्या सवयींमध्ये...
तू नसताना जगणं चालतं,
पण ते "जगणं" नसतं, हे कळतं.
श्वास घेतोय, पण ते ओझं वाटतं,
तू नसल्याचं वास्तव दररोज थोडं जास्त जाणवतं.
हसण्यामागे आता शांततेचा आवाज आहे,
आणि डोळ्यांमागे तुझी सावलीच उरली आहे.
क्षणभर वाटतं — पुन्हा सगळं होईल पूर्वीसारखं,
पण ते स्वप्नासारखंच संपून जातं.
तू गेलीस, आणि वेळ थांबली...
फक्त आठवणीच चालत राहिल्या.
💌 एकांताचा सखा 💖
एकांत माझा नवा सखा झालाय,
कारण तो तुझ्याबद्दल बोलतो...
तो म्हणतो, तू अजूनही कुठेतरी आहेस,
ओळखीच्या गंधासारखी, नकळत जवळ येतेस.
कधी जुनं गाणं लागलं की, तो हलकंच हसतो,
"तिचं आवडतं होतं ना हे?" असं आठवतो...
संध्याकाळी चहात साखर कमी पडली,
तेव्हाच त्याने तुझी आठवण सांगितली.
तू नसलीस तरी तुझं असणं
या एकांताने जपून ठेवलंय,
आणि मी त्याच्याशी रोज बोलतो —
तुझ्या आठवणींच्या कुशीत पुन्हा हरवतो.
💌 पुन्हा भेटशील का? 💖
एकदा तरी विचारावसं वाटतं –
तू पुन्हा भेटशील का, एखाद्या संधीच्या वळणावर?
कदाचित एखाद्या पावसात, एखाद्या ओळखीच्या वाटेवर,
किंवा जुन्या पुस्तकाच्या पानात, विसरलेलं वाक्य बनून?
एखाद्या गाण्याच्या सुरांत, हलकंसं मन हेलावतं,
तेव्हा वाटतं – तीच का होतीस तू,
जिचा आवाज अजूनही हृदयात वाजतो?
प्रेम कधी अपूर्ण राहतं,
कारण ते पूर्ण झालं की संपतं म्हणतात...
माझं प्रेम अजून अपूर्ण आहे,
म्हणूनच तू अजूनही माझ्या कल्पनांत जिवंत आहेस...
💌 चंद्राला सांगितलं मी 💖
चंद्र पाहिला की आठवतोस,
कारण दोघंही शांत, दूर आणि हळवं वाटता.
तुझ्यासारखं तोही हसतो थोडं आणि लपतो थोडं,
त्याला सांगितलं मी – "ती खूप सुंदर आहे!"
तो सुद्धा गप्प झाला,
जणू त्यालाही कधी कुणाचं प्रेम हरवलं होतं…
मी विचारलं, "तुलाही कोणी आठवतो का?"
तो फक्त शांत राहिला, पण त्याच्या नजरेत एक जुनी जखम लपलेली वाटली…
कधी वाटतं, त्याच्याकडे पाहून तुला हाक मारावी,
पण आकाश खूप दूर आहे…
आपण दोघं चंद्रासोबत,
प्रेमाच्या न बोललेल्या कहाण्या शेअर करत राहिलो...
मनाच्या खोल तळाशी तुझं नाव पुन्हा साद घालू लागलं...
💌 तुझा स्पर्श अजूनही उरला 💖
तू गेलीस पण तुझा स्पर्श नाही गेलाय,
तो अजूनही हाताच्या रेषांमध्ये थरथरतो…
त्या क्षणांची उष्णता अजूनही शरीराला आठवते,
जणू तुझं प्रेम त्वचेला आत्म्यासारखं चिकटलंय.
कधी वाटतं, हा स्पर्श माझा नाही, तुझाच उरला आहे…
कधी नकळत झोपेतसुद्धा तुझं हात धरल्यासारखं वाटतं…
तुझं नसणंही आता जसं हळूवार असणं झालंय…
तुझा स्पर्श आता श्वासात मिसळून गेला आहे…
प्रेम तसंच राहतं —
फक्त दिसेनासं होतं...
आता तू आठवणीत आहेस,
पण तुझ्या स्पर्शाची उब अजूनही माझ्यात आहे.
💌 जरासं थांबली असतीस तर 💖
जरासं थांबली असतीस तर,
शब्दांनी नाही तर डोळ्यांनी कळलं असतं तुला…
प्रेमाचा आवाज कधी कधी हवा नसतानाही फुलतो,
पण तू तो ऐकला नाहीस.
कधी कधी नजरेतलं "थांब" शब्दांपेक्षा स्पष्ट असतं,
पण तू नजर चुकवलीस…
तुला बोलायचं होतं,
आणि मला मनात विचारायचं होतं – "तू सोबत राहशील का?"
क्षण थांबला असता, तर कदाचित आपली नजर बोलली असती…
पण आपण दोघंही घाईत होतो,
आणि आपलं प्रेम एका किनाऱ्यावरच थांबलं…
एका ओळीत अडकलेलं, न बोललेल्या शेवटासारखं.
अजूनही तो क्षण मनात अडकून बसलाय – हलत नाही, पण विसरताही येत नाही…
तेवढाच वेळ पुरेसा होता…
एक नजर, एक श्वास, एक थांबलेलं पाऊल…
पण आयुष्याने आपल्याला पुढे ढकललं,
आणि प्रेम त्या क्षणातच विसावलं.
आजही कधी एखाद्या शांत संध्याकाळी,
मन पुन्हा त्याच क्षणाशी जाऊन थांबतं —
आणि विचारतं,
"जरासं थांबली असतीस तर…?"
💌 जुनं गाणं आणि तू 💖
एक जुनं गाणं लागलं की,
माझं मन तुझ्या दिशेने वाहतं…
त्या सुरांत तुझा आवाज मिसळतो,
आणि मी तुझ्या जवळ असल्यासारखा वाटतं.
गाणं संपलं तरी तू मनातून जात नाहीस,
कारण तू त्या गाण्याचीच एक ओळ झाली आहेस…
आता प्रत्येक सूर,
माझ्या भावना तुझ्यासाठी गातो,
जणू प्रत्येक तालात तुझा आवाज मी ऐकतो.
कधी कधी त्या गाण्याच्या शब्दांत,
तू क्षणभर दिसून जातेस,
जणू आठवणींच्या सावलीत तुझं हास्य उमटतं,
आणि मनावर प्रेमाचा प्रकाश फुलतो.
तू नसताना सुद्धा,
त्या गाण्यामुळे तू जवळच असतेस,
आणि हृदयाच्या खोल कोपऱ्यात,
तू नेहमी माझ्यासोबत गात असतेस.
💌 एक ओसाड दुपार आणि तू 💖
त्या ओसाड दुपारी तू भेटली होतीस,
आणि उन्हातही मला सावली मिळाली होती…
तुझं प्रत्येक वाक्य,
त्या रखरखलेल्या क्षणांमध्ये एखाद्या थेंबासारखं वाटलं.
आजही तीच दुपार आठवते,
पण आता ती सावली नाही राहिली…
तू गेल्यावर उन्हालाही काही अर्थ उरला नाही,
आणि मी पुन्हा त्या ओस पडलेल्या क्षणांत हरवत चाललोय…
जिथे तुझी आठवणच एकट्या झाडासारखी उभी आहे,
आणि ती सावली आता केवळ भास वाटते…
तुझं हसणं अजूनही कानात घुमतं,
पण त्या दुपारीसारखी शांतता पुन्हा कधी आली नाही…
💌 वाट पाहणं म्हणजे प्रेम असतं 💖
तू परत येशील,
ह्या आशेवर कित्येक ऋतू गेले…
प्रेमात कधी कधी फक्त वाट पाहणंही पुरेसं असतं,
जिथं आशा हीच एकमेकांची साथ असते.
मी दररोज दाराकडे पाहतो,
जणू प्रत्येक दिवस तुझ्या पावलांची वाट पाहतोय…
तू येशील का माहिती नाही,
पण तुझी वाट बघणं म्हणजेच माझं प्रेम आहे…
कधी वाटतं, ही वाटच आपली झालीय –
कारण तुझी पावलं नाही, पण आठवणी सतत येतात…
तुझं न येणंही आता सवय झालंय,
पण ही सवयसुद्धा प्रेमाचाच एक भाग वाटतो.
आता फक्त दार उघडं ठेवतो –
तुझ्यासाठी नव्हे,
तर माझ्या अजूनही जिवंत असलेल्या प्रेमासाठी…
💌 विसरणं जमलं नाही 💖
मी खूप प्रयत्न केला तुला विसरण्याचा,
पण प्रेम म्हणजे मनाच्या एका कोपऱ्यात शांतपणे बसलेली तू असतेस…
तुझं नाव जरी न घेता म्हटलं,
तरी ते मनाच्या आत हलकेच स्पर्श करून जातं…
लोक म्हणतात, वेळ सगळं विसरायला लावतो,
पण तू वेळेपेक्षा खोलवर रुजली आहेस…
कितीदा तरी स्वतःला समजावलं,
पण प्रत्येक शांत क्षणात तू पुन्हा जागी होतेस…
म्हणूनच आजही,
माझं हसणं तुझ्या आठवणींशी बांधलेलं आहे…
कधी कधी वाटतं,
विसरण्यापेक्षा आठवत राहणं अधिक सोपं आहे...
कारण त्या आठवणीतच अजून मी जिवंत वाटतो.
💌 सावलीसारखी तू 💖
तू माझ्या आयुष्यात सावलीसारखी आलीस,
नकळत माझ्या प्रत्येक क्षणाला आधार दिलास.
तू नसतानाही,
तुझी चाहूल कायम माझ्या अवतीभवती भासत राहिली…
तुझ्या स्पर्शाने मन अलगद शांत झालं,
तूच आहेस माझ्या मनावरची शांत सावली…
वाऱ्यासारखी हलकी, तरीही
जीवनाला दिलास अर्थ… आणि प्रत्येक क्षणाला नवा सूर.
तू माझ्या मनात एक दिवा आहेस,
जो आठवणींच्या रात्री उजळत राहतो…
कधीही न विझणारा,
प्रेमाच्या शांततेत सदा मंद प्रकाश देणारा.
0 टिप्पण्या